Umbar

Regiony

Harondor

Kraina stanowiąca od wielu lat pole bitew pomiędzy Gondorem a Haradem. Niemalże wyludniona jest pod panowaniem ludów południowych jednakże ongiś należała ona do królestwa Gondoru. Przebiega tamtędy droga z Pelargiru do Haradu.

Harad

Rozległa kraina na południe od Gondoru, podzielona na Harad Bliski oraz Daleki. Pierwszy charakteryzujący się pustynnym klimatem, drugi z kolei stanowią tropikalne lasy i dżungle. Tamtejszy lud jest koczowniczy i od wielu wieków wrogo nastawiony do ich północnego sąsiada. Jego północne tereny stanowią liczne zatoki, ułatwiające cumowanie statkom.


Miasta

Umbar

Miasto te zostało założone w II Erze Śródziemia przez Numenorejczyków z czasów króla Tar-Aldariona. Był on reakcją na rosnącą potęgę Saurona w tamtych okolicach toteż stał się on jedną z największych kolonii Numenoru. Właśnie w Umbarze swoją siedzibę obrali Ludzie Króla, którzy zyskali miano Czarnych Numenorejczyków.

W mieście znajdowała się wieża z wielką, kryształową kula na cześć przybycia do miasta króla Ar-Pharazona i pokonania przez niego Saurona. Gdy miasto jednak weszło w posiadanie sług Czarnego Pana, wieżę zburzono by dalej nie hańbiła jego osoby. W 933 roku TE krół Earnil I zdobył Umbar i od tamtego czasu był w rękach Gondoru, aż do czasu wojny domowej w Gondorze, którą wywołał Castamir Samozwaniec. Część mieszkańców Południowego Królestwa poparła uzurpatora dając początek korsarzom z Umbaru, którzy po porażce obrali sobie te miasto za siedzibę. W 1810 roku TE został ponownie wcielony do Gondoru jednak Haradrimowie wykorzystując najazd Woźników przejęli port dla siebie. Aktualnie Umbar znajduje się w rękach korsarzy, którzy uzyskali pełnię władzy i niezależność nawet od Haradu. Rządy prowadzi tam Ar-Amandil – rzekomy potomek Castamira Samozwańca, który siłą zdobył autorytet pośród korsarzy. Wraz z powrotem Saurona do Mordoru, Umbar przyłączył się do niego tym samym zburzając wieżę z kryształową kulą na znak sojuszu, czym wzgardziło wielu spośród żyjących tam jeszcze Czarnych Numenorejczyków. Nowy władca jednak rokuje pewne nadzieje na powrót na właściwe tory.

Architektura miasta zachowuje styl Numenorejski co oznacza solidne, kamienne budowle często zwieńczone kopułami. Jednakże nie wszystkie budynki zachowują ten wspaniały stan, spora część miasta to slumsy zbudowane na popadających w ruinę domach gdzie rozmaita przestępczość jest codziennością. Za rogiem czają się opryszki, na zatłoczonych targowiskach trzeba pilnować swej sakwy, a również bywają tawerny gdzie jedno nasze krzywe spojrzenie może zapewnić nam sztylet w piersi. W mieście tym rządzi siła, dla niektórych jest ona bogactwem i wpływami, dla jednych oznacza po prostu siłę ramienia. W dokach Umbaru wciąż wymieniają się kolejne okręty, który wracają lub wyruszają na grabieże. Wielu z mieszkańców pracuje przy naprawie lub zaopatrywaniu ich, a niekiedy służą do tego niewolnicy. Wielu również ludzi przybywa do tego miasta w celach handlowych, bowiem w takim miejscu można zdobyć dosłownie wszystko.

Na ludność Umbaru spoglądają z góry rody Numenorejskie, ponura elita tego miasta o bogatej historii jak i kulturze, a przede wszystkim wyraźnej sile, wywierająca wpływ nawet na samego króla Ar-Amandila. Czarni Numenorejczycy – bowiem tak się nazywają, zazwyczaj zajmują najwyższe stanowiska, oraz gromadzą wokół siebie najwięcej bogactw. Nierzadko darzą pogardą pospólstwo miasta, te z kolei nie pozostaje im dłużne. Część z nich stanowi gwardię króla Ar-Amandila pozostając mu lojalni. Niektóre rody jak i bractwa prowadzą własną działalność, pozostając niezależnymi od tutejszych rządów. Wiele zależy od tego czy nowy król przyłączy się do sił Mordoru gdy te zażądają posłuszeństwa. Z kolei najliczniejsza grupa – Korsarze – chcą przede wszystkim złupić wybrzeża Gondoru, a ustanowienie swojego władcy dodało im otuchy do kolejnych wypraw wojennych, pośród nich wyłaniają silne jednostki tworzące coraz to nowe załogi okrętów, zatem wkrótce z Umbaru ponownie wypłyną potężne flotylle.